painful

τώρα έχουν πέρασει σχεδόν 2 μήνες..Εσύ που μου έλεγες όλη την ώρα πόσο με αγαπούσες και πόσο σημαντική ήμουν για σένα ....Μαλακιες...και εγώ ;Εγώ που δεν σε πίστευα ούτε μια στιγμή;ήξερα απο μικρή να μην πιστευω σε μεγάλα λόγια..αλλά κατι δεν ξέρω...Σε γνωριζα μεσ'τις ακρες μισο μηνα και μου απέπνεες τεράστια εμπιστοσύνη..Καλά ήθελα τόσο να πιστεψω ότι νοιαζόσουν πραγματικά και μου έλεγαν φίλοι και γνωστοι που ήξεραν πόσο με αγαπούσες και το ένα και το άλλο.Και στο τέλος έριξα το τελευταίο μου προστατευτικό τοίχος..Γιατί ήθελα τόσο να το πιστεψω..Ήταν οι καλύτερες 3 βδομάδες όλου του χρόνου..Ξυπνούσα και ήμουν χαρούμενη,ευτυχισμένη ,ήθελα να χαμογελάσω..και τότε ξαφνικά.. τοτε που θα κλίναμε μια βδομάδα μαζί η καρδιά που σφιροκοπούσε σα τρελή..ένιωθα ότι κάτι κακό θα συνεβαινε..αλλά δεν ήξερα..δεν ηθελα να σε πάρουν οι σκοτούρες μου που πιθανότατα να μην είχαν καμια βάση..αχ και να'ξερα τότε..γιατι σε μια βδομάδα απο τότε χωρήσαμε..και εγώ..ήμουν σαν στραγγισμένη...μέσω απτο facebook...ταχαν μου επειδή βαριόμουν με τους φίλους σου..εγώ που έκανα ότι μπορούσα για να διασκεδάσει αυτός..δεν είχα καμια όρεξη να κοροιδευω τους δικούς μου κάθε μερα και να έρχομαι να σε βρίσκω όπου ήθελες..ξερεις δεν ειχα ορεξη να βγαινω καθε μέρα με πέντε μαντραχαδες 17 χρονων που με πείραζαν για την ηλικία μου και μιλούσα για το που θέλουν να σπουδάσουν.δεν είχα σκεφτεί καθόλου στα 13 μου τόσο συγκεκριμένα πράγματα για τον κλάδο που θέλω να σπουδάσω.. όμως τι να κάνουμε δεν ήθελα να νιωσεις ότι σε κρατάω μακρυά τους..ήμουν κομμάτια μετά τον χωρισμό μας..δεν άξιζα λοιπόν ούτε μια κατά πρόσωπο συζήτηση..μετα απο 1 βδομάδα ένας φίλος του με φώναξε πάνω στην καφετέρια που ήσουν πως δήθεν ήθελες κάτι σημαντικό να μου πεις..ανεβηκα και με τόνο ψυχρο μου είπες οτι δεν ήθελες τίποτα..και έτσι πέρασαν οι μέρες...
Στον ένα μήνα άρχισα να ξαναβγαίνω και να πηγαίνω σε καφετέριες..πετύχαινα όλη την ώρα τους φίλους σου και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα..ειρωνία..χωρήσαμε γιατι εγώ "ξενερωνα "μαζι τους και γιατί δεν μπορούσα να βγαίνω καθε μέρα..ειρωνια..τώρα είμαι κάθε μέρα εξω και κοπροσκυλιάζω με τους φίλους σου..Και τώρα ξαφνικά μια μέρα μου λενε φίλοι ότι στο facebook σου  έγραψες κάτι του τύπου "με έχει τρελάνει η γλυκια σου φάτσα".Δεν ήθελα να πιστεψω.Όχι..Αλλά ως συνήθως κάποιος βρεθηκε να αρχίσει τις υποθεσεις.."αν γυρησει και αν τα βρειτε και αν και αν και αν"..τελικά λίγες αργότερα πολύ καλή φίλη και των δύο μου λεει ότι ειναι για κάποια καινούργια σου αγάπη...ξανα κλάματα,φωνές,υστερίες..σαν να μου έρχεται τρέλα..Ζηλευω.Πάντα ζήλευα..Αλλα να ζηλευεις κάποιον επειδή έχει αυτό για το οποίο άλλαξες εντελώς την ζωή σου ειναι τρεαγική ειρωνια και τρομερά οδυνηρό..επιπλεον να μην μπορείς να εξηγήσεις τι συμβαίνει ούτε καν στην μητέρα σου γιατί θα πα΄θει υστερία..Μια φορά δοκίμασα και απλά φρίακρε,δεν καταλαβε και με τιμώρησε..αυτό είναι το τέλος;τόσο άδοξο;